Wedel, Tiramisu

Poprosić moją rodzinę o zostawienie rządka nowej, niepróbowanej dotąd czekolady, to jak zagrać w Lotto i liczyć na wygraną. Raczej nie wierzy się, że choć jedna liczba (trzy, bo chyba tyle trzeba trafić, żeby cokolwiek dostać) będzie celna, a jednak wysyła się kolejne kupony, niepotrzebnie tracąc pieniądze. I po co to wszystko? Po to, że jednak ktoś tam w dalekim świecie czasem trafia.

Trafiłam i ja. Na obiecany kawałek, na dodatek w opakowaniu, o które również poprosiłam (do zdjęć). Czekał na mnie schowany głęboko w szufladzie, a choć kusił i nęcił, nikt nie wziął go w obroty. Bo był dla mnie. Odłożony. Zadedykowany. Pochodził z wedlowskiej ogromnej tabliczki Tiramisu, którą podczas wspólnych zakupów przedmikołajkowych kupiła mama. To wtedy uznałam, że warto zagrać w czekoladowe Lotto. Jak widać, opłaciło się.

Tiramisu

Zacznę od opakowania, które nawiązuje do całej nowej wedlowskiej serii (Brownie, Panna Cotta, Creme Brulee). Na przodzie widzimy napis „czekolada mleczna o smaku Tiramisu” oraz brązowe esy-floresy będące w rzeczywistości literą „E” – od E. Wedel. Kolorystyka bazuje na trzech głównych kolorach: granatowym, brązowym i beżowym. Nie jest źle, więcej nawet, jest bardzo ładnie i elegancko.

Z tyłu opakowania znajdziemy krótką notkę o tym, czym właściwie jest ów tajemniczy deser Tiramisu, skąd pochodzi i jak się go podaje. Wyżej odczytamy długi skład, dowiadując się m.in. tego, że w czekoladzie mlecznej na pierwszym miejscu stoi cukier, dalej są częściowo utwardzone tłuszcze i inne ciekawe rzeczy. Masa kakaowa w czekoladzie wynosi minimum 29%, masa mleczna minimum 14%, produkt zawiera jaja, mleko, zboża, dinozaura, soję i orzechy w ilości śladowej.

Czekolada została pomyślana jako 11,7 porcji (co jest interesujące, zwłaszcza siódemka po przecinku), każda po 25 g. Szkoda tylko, że jeden rządek (mi się dostał pierwszy z brzegu) waży aż 50 g, czyli tyle, co połowa standardowej tabliczki czekolady. Szaleństwo. Składa się on z trzech dużych, bogato wypełnionych i pokrytych grubą warstwą czekolady kostek. Jeśli więc planujecie ograniczyć się do sugerowanej przez pana Wedla porcji, celujcie tak w 1,5 kostki (a biorąc pod uwagę, że cała czekolada to porcji 11,7… wykonajcie własne obliczenia).

Każda kostka, jak w poprzednim akapicie wspomniałam, składa się z grubej warstwy czekolady o smaku czekolady mlecznej, ale wedlowskiej. Jest to smak nie do pomylenia, bo choć wyrobów Wedla nie jadłam od kilku dobrych lat, biorąc pierwszego gryza Tiramisu, od razu wiedziałam, z którym producentem mam do czynienia. I wcale nie sugeruję, że jest źle, po prostu jest… hmm… przede wszystkim słodko (cukrowo) i mało czekoladowo w sposób czekoladowy.

Tuż pod górną warstwą polewy kryje się mała ilość ciemnego, musowego nadzienia o smaku niby Tiramisu, choć tak naprawdę deser kryje się gdzieś w oddali, na pierwszy plan wypychając… smalec z jabłkami mojej mamy. (Słowo daję, że żadne inne skojarzenie smakowe nie przychodzi mi do głowy). Niżej znajdziemy bardzo grubą warstwę jasnego, kremowego nadzienia wypełnionego kryształkami cukru albo karmelu. W smaku jest ono śmietankowe, choć da się wyczuć również migdały w postaci amaretto. Posmak ów podczas konsumpcji stawał się coraz wyraźniejszy, lekko mnie do wyrobu zniechęcając (nienawidzę amaretto). I choć po przeczytaniu notatki z tyłu opakowania dowiedziałam się, że migdałowy likier/syrop jest składnikiem Tiramisu, to dotąd, jedząc wyroby wyłącznie o smaku, nigdy zaś samego ciastka, nie musiałam się z moim wrogiem bezpośrednio mierzyć.

Powyższe niuanse da się jednak wyczuć wyłącznie rozdzielając warstwy i jedząc je osobno, do czego normalni ludzie raczej się nie uciekają. Jedząc zaś czekoladę w sposób cywilizowany i jak na Europejczyka przystało, poczujemy tylko słodycz, bez żadnych amaretto i smalców mojej mamy.

Nie wyczujemy jednak również Tiramisu, które powinno być królem kompozycji, w końcu to od niego nazwę swą zaczerpnął produkt.

Testowana czekolada otrzymuje ode mnie 4 chi. Zdaję sobie sprawę z tego, iż nie należy ona do wyrobów wysokich lotów, ale i tak mi smakuje. Da się ją jeść, bo nie obrzydza, nie powoduje torsji ani nawet myślenia o nich. Może nie kupiłabym sobie całej tabliczki, bo jest za duża i na pewno nie ma smaku Tiramisu, którego oczekiwałam, ale gdyby w przyszłości ktoś jeszcze raz mnie poczęstował, na pewno bym nie pogardziła.

Mało tego, gdyby nie fakt, że poprosiłam mamę o tylko jeden rządek i właśnie tyle otrzymałam, z całą pewnością zjadłabym więcej. Było słodko, nawet bardzo, bo w pewnym momencie język i buzia zaczęły lekko szczypać i pulsować, ale właśnie tego wymagam od słodyczy (słodkości, nie szczypania). Rozumiem jednak, dlaczego niektórzy twierdzą, że po kilku kostkach Tiramisu mają dość.

Ocena: 4 chi