Ritter Sport, Edel-Bitter 73% kakao

Moja blogowa przygoda z gorzkimi czekoladami jest jeszcze w powijakach i nie bójmy się mówić o tym otwarcie. Póki co zrecenzowałam pojedynczą tabliczkę z Wawelu, z której na dodatek zjadłam tylko jedną kostkę. Okazała się niezbyt dobra, cierpka i kwaśna, a ja przyznałam jej 3 chi, choć z perspektywy dnia dzisiejszego sądzę, że był to wynik noworocznej łaskawości. Postanawiam się jednak poprawić i oficjalnie obiecuję, że koniec z podobnym pobłażaniem. Jeśli czekolada będzie zła, ocenię ją surowo. I nie ma zmiłuj. W szczególności jeśli chodzi o czekolady gorzkie, z którymi mam słabe doświadczenie i których nigdy w życiu nie wybrałabym w sklepie z własnej woli.

Edel-Bitter 73% kakao

Nie wybrałabym, nie wybrałabym, a jednak ją mam. O cóż zatem chodzi?

Odpowiedź na powyższe pytanie wiąże się z historią, o której już raz na blogu wspominałam, ale było to dość dawno (a każdy wie, że jak dawno, to nieprawda) i nie wszyscy mogą pamiętać (nie wszyscy są też ze mną od początku). Opowieść zaczyna się tak, że wyszłam na spacer z Rubi, ona jak zwykle biegła przodem, wesoło obsikując trawki, ja zaś wlokłam się z tyłu, dzierżąc w dłoni woreczek przygotowany na ewentualne #&*@!. Wtem, zbliżając się do osiedlowego boiska, dojrzałam na ścieżce coś ciemnego. Coś, co przypomniało mi o innym, bardzo odległym w czasie wydarzeniu, mianowicie znalezieniu mojej pierwszej w życiu komórki (szósta klasa podstawówki, Nokia 5110; ach, cóż to były za czasy!). Z racji jednak, że dziś telefon komórkowy to nic nadzwyczajnego, poza tym powiedzenie „znalezione, nie kradzione” jest nie do końca radiościotwórcze (a już na pewno nie dla tego, kto zgubił), magiczną skrzyneczkę postanowiłam zabrać do domu i ustalić, kto jest właścicielem. I to był dopiero koszmar. Chcesz tu być miły, człowieku, a wszyscy sypią ci piachem w oczy. Dzwonisz raz, dzwonisz drugi, dzwonisz dziesiąty i wciąż tylko sygnał nieodbierania, osoby, które nie znają tego numeru albo mieszkają poza miastem. Ughr. Na szczęście po parunastu minutach to ktoś zadzwonił do mnie, dzięki czemu właścicielka, a okazała się nią miła starsza pani, mogła przestać się denerwować o cenny sprzęt.

I tyle z opowieści. No, prawie tyle, bo gdzie tu Ritter Sport? Ano pani, odbierając komórkę, chciała mi wcisnąć pieniądze, ale że mam ciekawsze hobby od zubażania starszych ludzi, poprzestałam na przyjęciu podziękowań. Niepocieszona kobieta wróciła jednak wieczorem, przynosząc mi małą reklamówkę z Edel-Bitter, biedronkową tabliczką Malagi (wtedy się ucieszyłam, ale już podczas jedzenia zrozumiałam, w jak wielkim byłam błędzie) i multiwitaminowe cukierki. Supermiłe!

Siedemdziesiąt trzy procent to nawet nie trzy czwarte, a już na pewno nie dziewięćdziesiąt, jak w czekoladzie z Wawelu. Z góry założyłam więc, że będzie dobrze, ale z otwarciem tabliczki szczególnie się nie spieszyłam (a nie spieszyłam się tak skutecznie, że to końca terminu zostały dwa tygodnie).

Po wyjęciu produktu z opakowania w kolorze… no właśnie: jakim? Z pozoru granatowym, ale pod światło staje się on bordowawy. W każdym razie po wyjęciu z niego czekolady, oczom mym ukazały się cieniutkie rzędy bardzo malutkich kosteczek, na których drobnym drukiem upchnięto nazwę firmy. Dziwny i nietypowy widok, aczkolwiek czy zły? Nie jestem pewna.

Zapach prezentował się cudownie. Do nosa docierała nuta gorzkiego, supermocnego kakao. Za nią szła konsystencja: zwarta, twarda, prawie kamienna, łamiąca się nie podług kostek, ale tak, jak jej się akurat zachciało. Czekolada sprawiała wrażenie pomnikowej, nieczułej, wytrawnej i… szlachetnej, tak, określenie użyte przez pana Rittera (edel = szlachetny) sprawdziło się rewelacyjnie.

I to nie tylko w kwestii wyglądu, ale i smaku. Tak jak przypuszczałam, gorzka czekolada na poziomie 73% kakao jest nie tylko smaczna, ale wręcz idealna. Podczas konsumpcji przywodziła mi na myśl wspominane już tabliczki J.D. Gross z Lidla. Była delikatna i aksamitna, dało się ją rozpuścić na języku, ale również schrupać (mi do gustu przypadł zwłaszcza drugi sposób jedzenia, który dzięki twardości i małym kosteczkom okazał się rewelacyjną zabawą). Nie wytwarzała żadnych posmaków, nie była kwaśna ani cierpka. Naprawdę przypominała skamieniały, gorzki i najdelikatniejszy na świecie krem.

Cała tabliczka Edel-Bitter to aż 602 kcal, co może zasmucić osoby gotowe wyzerować ją podczas jednego posiedzenia. Małe kosteczki pozwalają jednak na względnie wygodne łamanie produktu, dzięki czemu mamy wrażenie, że zjedliśmy już wystarczająco dużo rządków i resztę możemy spokojnie odłożyć na inny raz (lepiej, by nastąpił on kolejnego dnia, a nie w kolejnej godzinie).

Opakowanie jest średnio ładne, żeby nie powiedzieć, że zupełnie nieatrakcyjne. Nie przeszkadza mi to jednak dodać go do kolekcji, zachowując przy okazji miłe wspomnienia z konsumpcji.

Jeśli lubicie gorzkie czekolady albo chcecie nauczyć się je lubić – polecam zacząć właśnie od tej, gdyż w najbardziej delikatny i przystępny sposób wprowadzi was w arkana wytrawnej zmysłowości. I aż żal mnie bierze, że nie mogłam wypić do niej kieliszka czerwonego wina.

Ocena: absolutne 6 chi

---

Wartości odżywcze i skład: