Pilos, Italieri: ze śliwkami, orzechami i rodzynkami, z marcepanem i migdałami, z limetką i serem mascarpone, zabajone

Bardzo lubię jogurty z lidlowego tygodnia włoskiego, choć powinnam to raczej napisać w czasie przeszłym: lubiłam, gdyż przy ostatniej okazji kupiłam wszystkie cztery, ulubionego marcepanowego nawet kilka sztuk, i okazało się, że smak zupełnie nie ten, co kiedyś. Jakieś kwasy, jakieś posmaki, a stary dobry marcepan zniknął. Generalnie nie wiadomo, o co chodzi, ale nie jest dobrze.

Istnieje jednak w Lidlu inna seria, nawiązująca do jogurtów włoskich, ale dostępna w dni powszednie, przez cały boży rok, mianowicie Italieri. Składają się na nią cztery warianty smakowe: ze śliwkami, orzechami i rodzynkami, z marcepanem i migdałami, z limetką i serem mascarpone oraz zabajone. Jadłam je tylko raz, w papierowym pamiętniku oceniłam jako gęste niczym zaprawa murarska (poza śliwką) i niedobre. Los mnie jednak nauczył, że jeśli jedne produkty mogą się w wyniku bliżej nieokreślonej katastrofy popsuć, inne mogą się poprawić. Wiedziona tym przeczuciem (nadzieją), zakupiłam Italieri po raz drugi (a potem trzeci, żeby być pewna swojego zdania; wariactwo?).

Italieri ze śliwkami, orzechami i rodzynkami

Oto jogurt, który za pierwszym podejściem jako jedyny wydał mi się zjadliwy, nie tylko jeśli chodzi o smak, ale również konsystencję – nie tak betonową, jak jego bracia.

Tym razem również stwierdziłam, że jest najrzadszy, choć nadal kremowy („wspomnienie po gęstym kremie” albo „piąta woda po kisielu kremie”). Obecna w składzie żelatyna nie spełniła swojego zadania, pozostawiając śliwkowego Italieri nazbyt wodnistym, ale co tam. Ostatecznie liczy się smak.

W składzie, poza wcześniej wspomnianą żelatyną, widzimy procent dodatków, niestety zasmucająco niski, co na szczęście nie przekłada się na wrażenia optyczno-konsumpcyjne. Tu bowiem wszystko jest w porządku, oko widzi dużo ciemnych, różnokolorowych plamek, a i pod zębem ciągle coś strzela.

Jogurt smakuje intensywnie śliwkowo (suszonymi śliwkami), jest barrrdzo słodki. Kawałki orzechów przyjemnie chrupią, a i rodzynki są mocno wyczuwalne, przez co produkt nie nadaje się dla ich przeciwników. Moim zdaniem kompozycja powinna się nazywać Malaga.

Wszystko się zgadza i jest smacznie, choć zdecydowanie za słodko i nie dość gęsto. Gdyby poprawić te dwa aspekty, byłoby naprawdę rewelacyjnie. Póki co jest tylko w porządku.

Ocena: 4 chi ze wstążką

---

Italieri z marcepanem i migdałami

Już we wstępie zdradziłam, że jogurt z marcepanem i migdałami jest był moim ulubionym wariantem z włoskiej, okresowej serii. Jak wyszło tutaj?

Produkt pachnie najtańszą margaryną (marcepanem wyłącznie przy tak głębokim wdechu, że aż lewe płuco zaczyna boleć), a także posiada jej kolor. W środku znajduje się dużo migdałów, które zostały pocięte w płatki i przyjemnie chrupią. Niestety, w smaku są dość dziwne, jakby stare, całość ma silny pierwiastek obrzydliwości – ten zaś, choć czasem bywa tak nieznośny, że aż nie możemy przestać jeść, bo hipnotyzuje kubki smakowe, w marcepanowym Italieri jest tylko i wyłącznie obrzydliwy.

Sam serek smakuje jak margaryna wymieszana z gęstą śmietaną, z zasmucająco niskim procentem wyrazistości marcepana. Czuć także lekką kwaśność jogurtu, pomimo której całość jest bardzo słodka.

Konsystencja jest przyjemna, kremowa, gęsta – wcale nie jak beton. Słodkość jest słodkością cukrową, a ten okropny smak… na który skądinąd kubki smakowe z czasem się zobojętniają i człowiek nie czuje już w zasadzie nic poza miłą konsystencją.

Konsumpcję jogurtu uważam za ostateczność, choć ani do niej nie zniechęcam, ani nie zagrzewam.

Ocena: 3 chi

---

Italieri z limetką i serem mascarpone

Trzeci jogurt to gładka, kremowa masa bez dodatków. W kolorze niby biała, ale gdy się przyjrzeć dokładniej, dostrzeżemy zielonkawy odcień.

Wariant limetkowy ma zapach jogurtu naturalnego. Nie wiem, jak smakuje ser mascarpone, więc nie ocenię, jak wiele jest z niego wewnątrz, za to limetkę czuć na pewno – bardzo lekko, w żadnym razie nie natarczywie, przyjemnie. Proporcje kwaśności ze słodyczą zostały wyważone idealnie.

Jogurt jest gęsty, plasuje się pomiędzy zwykłą Jogobellą a serkiem homogenizowanym. Jego kremowość nie pociąga za sobą ani tłustości, ani margarynowości czy śmietanowości.

Z czasem robi się trochę za słodko, nawet mimo kwaśnego posmaku, nie zaburza to jednak przyjemności płynącej z jedzenia. Myślę, że to najlepszy smak Italieri.

Ocena: 5 chi ze wstążką

---

Italieri Zabajone

Smak zabajone kojarzy mi się z dzieciństwem i wyprawami na lody do pobliskiej lodziarni, gdzie mama często brała właśnie zabajone z bakaliami. Pomijając fakt, że poza nim brała także sto innych. Naraz.

Konsystencja jogurtu, podobnie jak w wariancie limetkowym, jest gładka, kremowa, bez żadnych dodatków. Masa ma żółty, jasny i stonowany odcień, żadna tam radioaktywna żarówa. Zapach to typowe zabajone, taki mało słodki ajerkoniak z dużą zawartością jaj (śmieszne słowo).

W smaku czuję przede wszystkim intensywny posmak drożdży, bardzo dziwny, a zaraz po nim skupisko żółtek jaj. Pierwiastek obrzydliwości jest tu równie wysoki, co w wariancie marcepanowym, może nawet większy. Tym razem mamy jednak do czynienia z sytuacją, w której coś jest tak paskudne, że nie chcemy przerywać. To tak, jak zębem, który im bardziej go ruszamy, tym intensywniej boli. I dlatego, zamiast dać spokój, tykamy go i tykamy (a może to tylko ja jestem zboczoną masochistką).

Z czasem ten dziwny, drożdżowo-jajeczny smak znika i jest już sama tylko miła, kremowa konsystencja (rzadsza od marcepanowej, gęstsza od śliwkowej – taka rozrzedzona śmietana), lekka słodycz, lekki kwasek jogurtu. Stąd dla wariantu zabajone drugie miejsce.

PS Dziesięć punktów dla tego, kto mi powie, co przedstawia obrazek na wieczku.

Ocena: 4 chi ze wstążką

---

Składy, wartości odżywcze i konsystencja: