Wedel, Czekolada mleczna o smaku Grzańca

Wedlowski Grzaniec jest czekoladą, którą oprócz Milki Oreo zażyczyłam sobie w ramach prezentu na Boże Narodzenie. Pech chciał, że do czasu rozpoczęcia poszukiwań z Empiku zdążył już „wyjść”, w Tesco nie było go wcale, mama zaś nie należy osób, które będą jechać na drugi koniec miasta, żeby sprawić dziecku niezrozumiałą radość. Łatwiej założyć, że czekolady dostać się nie da (tak, mamo, czuj się winna).

W związku z powyższym na święta pod choinką znalazłam wedlowską tabliczkę Brownie, którą w domu już posiadałam, a więc oddałam z adnotacją, iż po świętach dostanę obiecanego Grzańca (jeszcze ważna informacja: czekoladę miałam otrzymać już na mikołajki, ale wtedy mama stwierdziła, że Milka starczy, a Wedel będzie pod choinkę, no i żebym się w ogóle nie martwiła, bo już go kupiła (!); zdradził ją jednak głupkowaty uśmiech, którego nie potrafi ukryć, a który ja odczytuję zawsze jasno i wyraźnie: właśnie wcisnęłam ci kit i mam nadzieję, że to łykniesz, mimo iż widzę, że średnio mi idzie). Tak czy owak minęły święta, potem kolejny miesiąc, przyrzeczenie zakupu Grzańca zamieniło się w zgodę zachowania dla mnie rządku, kiedy mama kupi czekoladę dla siebie (tak, kupię na pewno), a ostatecznie wyszło z całej sprawy tyle, że dostałam jedną, cudem uratowaną kostkę, na której podstawie miałam napisać recenzję. Za mało, by się wczuć w zimowy klimat, za mało, by być czegokolwiek pewnym.

Znaleźliśmy się jednak w miejscu obecnym, w chwili, gdy degustacja połowy Grzańca jest już za mną. Jak to możliwe i co pominęłam? Otóż nie napisałam o najważniejszym szczególe drugiej części opowieści, czyli o mojej ostatecznej kapitulacji i transformacji oczekiwania na propozycję, żebyśmy pojechały po tę tabliczkę razem (czekałam kolejne tygodnie) i złożyły się na nią. 290 g, w dodatku z alkoholem, to bowiem za dużo dla mojego wrażliwego ostatnimi czasy żołądka, a płacenie dychy za czekoladę, której połowę się odda, zakrawa o cyrk. Z Klaunem Szydercą w roli prowadzącego.

Koniec końców, po bitwie stoczonej z przeszkodami na drodze do wejścia w posiadanie Grzańca, nadeszła chwila, kiedy mogę opublikować recenzję.

Czekolada mleczna o smaku Grzańca

Cała tabliczka, może raczej powinnam napisać: tablica, liczy 290 g. Każdy rządek, a jest ich sześć, posiada trzy kostki, które ważą po 16 g (i zawierają 84 kcal). Jeśli wpadniemy w słodyczowy szał i zjemy whole thing, dostarczymy organizmowi ponad tysiąc pięćset kalorii (525 kcal/100 g), ale od razu wszystkich uspokajam i pocieszam: czekolada jest tak słodka, że nie da się zjeść więcej niż zwyczajową tabliczkę (za drugim podejściem myślałam, że pokonałam 80 g, ale ostatecznie to ono pokonało mnie).

Grzaniec pachnie bardzo, ale to baaardzo intensywnie. Jest to coś pomiędzy aromatem silnie korzennych pierniczków, trufli i znoszonych, przepoconych skarpet. Jeśli nie wiecie, o co chodzi, skrótowo nazwę to dusznym zapachem. Takim, po którym mamy ochotę otworzyć okno i wziąć głęboki wdech świeżego powietrza. Co nie znaczy, że nie jest on przyjemny (w sposób masochistyczny).

Kostka, od góry ozdobiona bądź charakterystyczną literą „E”, bądź spiralką, w przekroju jest trójkolorowa, a każdy z kolorów odpowiada warstwie. Ciemny brąz to czekolada, jasny brąz to nadzienie paranugatowe, malinowa łezka zaś to główny bohater kompozycji smakowej: grzaniec.

Czekolada mleczna jest w smaku… czekoladowa, wow, ale niemleczna i okrutnie słodka. Jedząc ostatnimi czasy dużo Ritterów, nauczyłam się, że kostka powinna być kremowa, rozpływać się w ustach, pozostawiając po sobie na języku swoiste bagienko. Tak się jednak nie dzieje w przypadku wedlowskiego Grzańca. Tu czekolada rozpuszcza się szybko, owszem, ale równie szybko znika z ust, jakby była lekko wodnista. Osobliwe wrażenie, ale w żadnym razie nie obrzydliwe czy wstrętne. Po prostu stawia pod znakiem zapytania jakość czekolady, skądinąd delikatnie proszkowatej.

Beżowe nadzienie jest jednolite, kremowe (pralinowe), o smaku nie wiadomo czego. Występują w nim przyprawy korzenne, które nadają lekkiej ostrości, a także cukier – duuużo cukru.

Malinowe nadzienie jest w konsystencji musowate, ma ten sam smak, co warstwa poprzednia, choć jest jeszcze bardziej korzenne i słodkie. Podczas pierwszego testu (i to był prawdziwy test, bo jednokostkowy) zapisałam, że przypomina mi nieco gumę balonową, ale podczas ostatniej degustacji już takiego wrażenia nie odniosłam. Wyraźnie czuć w nim alkohol, lecz bynajmniej nie żadne grzane wino (od wina jestem ekspertką, bo to ono mnie załatwiło – taka ironia losu), ale likier na spirytusie. Podczas wspomnianego pierwszego testu uznałam, że przypomina 7Daysa spumante.

Próbując znaleźć właściwą ocenę dla Grzańca, wahałam się pomiędzy 4 chi ze wstążką a 5 chi. Poprzedniej wedlowskiej propozycji: Tiramisu, przyznałam czwóreczkę, a dzisiejsza czekolada była od tamtej wyrazistsza i lepsza. Czy jednak o cały punkt?

Nie, nie sądzę. Czekolada mleczna o smaku Grzańca jest naprawdę smaczna i przyjemnie mi się ją jadło, ale sprawia wrażenie przesłodzonej i cukrowej, zamiast mlecznej. Po zjedzeniu wspomnianych już osiemdziesięciu gramów było mi niedobrze i rozważałam podcięcie sobie żył, żeby uwolnić kilkadziesiąt białych kryształków. Wiem, że to moja wina, bo kto normalny ładuje w siebie tyle czekolady na raz, ale podczas spotkań z innym firmami i wariantami podobnych problemów nie napotkałam. Nie zawsze. Dlatego Grzańca gorąco polecam, ale sama więcej nie kupię.

Ocena: 4 chi ze wstążką

---

Skład i wartości odżywcze: