Po którejś z zagranicznych wycieczek taty w moje łapki trafił nieodgadniony specjał o nazwie Turron Blando. Widząc dziwne opakowanie i czując znaczny ciężar, zastanawiałam się, cóż to takiego. Wygooglowałam nazwę turron i w niezawodnej Wikipedii znalazłam następującą definicję:
„Rodzaj nugatu, podawany w postaci kostek podczas świąt Bożego Narodzenia w Hiszpanii, Włoszech oraz w krajach Ameryki Łacińskiej i na Filipinach. […] Tradycyjny turron składa się z miodu, cukru i białek jaj, gotowanych razem, aż miód skarmelizuje, oraz orzechów piniowych, laskowych lub migdałów. Może być kruchy (biały turron z Alicante, zawierający 64% całych, prażonych migdałów) lub miękki i ciągnący (turron z Jijony), w którym migdały są utarte na pastę. Turron w wersji z Alicante przykrywa się opłatkiem i podczas świąt dzieli się nim z bliskimi osobami, nie tylko z rodziną.”
Jak się wkrótce miało okazać, jest to drugi z wymienionych rodzajów turronu. Niekoniecznie ciągnący, jak chciałby tego autor wiki-wpisu, ale na pewno miękki, bo będący pastą z utartych migdałów (zajmują 67% składu; na drugim miejscu stoi miód z wartością 16,4%).
Turron Blando
Nigdy wcześniej nie jadłam czystego nugatu, w związku z czym twór ów kojarzył mi się wyłącznie z nadzieniami o smaku (zwłaszcza z tym występującym w Ritter Sporcie Nougat, nie wiem dlaczego). Tymczasem okazało się turron to – przynajmniej wizualnie – pomieszanie chałwy z kostką drożdżową zatopioną w tłuszczu. Ostatnia informację trzeba podkreślić, ponieważ Turron Blando jest tłustszy niż chałwa, a nawet baklava. Zapakowano go hermetyczną folię, ją w zapieczone sreberko i dopiero całość w karton. Gdy dokopałam się do wnętrza, tłuszcz wylał się na blat kuchenny.
Turron Blando marki El Almendro dostarcza 556 kcal w 100 g.
Hiszpański nugat z mielonych migdałów waży 250 g i zawiera 1390 kcal.
Turron Blando różni się od chałwy kolorem – jest znacznie ciemniejszy. Pachnie najpiękniej na świecie, łączy bowiem smażone lub uprażone słodko-gorzkie migdały z solą. W związku z tym aromat jest słodko-słony, a może nawet słono-słodki. Sól przywodzi na myśl intensywne zapachowo i smakowo solone chipsy ze smażonych ziemniaków. Krótko mówiąc, na aromat składają się: prażone migdały, tłuszcz i sól.
Ponieważ w pozornie jednolitej a la drożdżowej bryłce pojawiły się kawałki migdałów, Turronu Blando nie można nazwać czystą pastą. Jest tak tłusty, że przed jedzeniem – o zgrozo – musiałam odsączyć go kilkoma (!) chusteczkami. W konsystencji nie przypomina już chałwy. Jest dużo twardszy, ale też daleko mu do produktu sypkiego. Zamiast tego dał się poznać jako jednolity i mulisty. W ustach rozpuszcza się na aksamit, a dokładniej na aksamitne bagienko. Nie zabrzmi to dobrze, ale przywodzi na myśl zwarty, skompresowany muł rzeczny.
Turron Blando smakuje przede wszystkim cukrem, a zaraz potem mocno wyprażonymi migdałami. Nie ma w nim soli, którą odnotowałam w zapachu. Wypełniające hiszpański nugat bakalie są wielkie i idealnie chrupiące. Jest ich sporo, czego nie widać z uwagi na zbliżoną kolorystykę. Ani trochę nie przeszkadzają migdałowej masie przemienić się w muliste bagienko, i to w sekundę od wzięcia kęsa do ust.
Do poprawy w turronie jest poziom słodyczy, choć i z nim produkt urzekł mnie jak mało co. Otwierając 250-gramowy łakoć, liczyłam się z tym, że po spróbowaniu kawałka resztę oddam rodzinie albo jakiemuś zaprzyjaźnionemu łasuchowi. Nic z tego. Turron Blando podzieliłam na ok. 50-gramowe batoniki i zawinęłam w sreberka. Czuję, że długo w moich zapasach nie przetrwa.
Jeśli strzał w dziesiątkę to najlepszy wynik, Turronem Blando tato trafił w jedenastkę.
Ocena: 6 chi
Skład i wartości odżywcze:
Ja kupiłam w Hiszpanii nieco inny turron. Mój był biały, miał te opłatki o których mówi wikipedia, ale zamiast migdałów roiło się w nich od orzeszków ziemnych. Konsystencja tez zupełnie inna, bo byl suchy, trochę lepki od białek jaj i baardzo twardy. Ale w smaku również pyszny, choć w ogóle nie przypomina chalwy, najbardziej czuć orzeszki. Jeśli będziesz miała okazję spróbować tego drugiego rodzaju, to mysle ze Ci posmakuje :)
Wait for it… :D
Jadłam to chyba w Hiszpanii, ale nie jestem pewna, czy to na pewno było to. Jeśli tak, to zgadzam się całkowicie z Twoją opinią ;))
Było miękkie i chałwowate, tak?
Tak, i mocno słodkie, choć wtedy miałam chyba wyższy próg zasłodzenia :P
Wyglądem tak samo jak Tobie przywołało mi na myśl chałwę :)
Lubisz chałwę?
Słabo mi się zrobiło, jak przeczytałam. To, czy migdały są prażone czy smażone np. dla mnie ma ogromną różnicę. Wszelkich orzechów w tłuszczu albo tego smażonego amerykańskiego toffi za nic nie trawię. Migdały z tłuszczem i solą w cukrze… bagienko, które i tak potrzebowało osuszania (i to takiego!) i… cukier. No przecież byłam łaskawa w kwestii czekolad! Za co ta recenzja, ja się pytam?!
Doczytując, wystraszyłam się, że napiszesz coś w stylu, że zjadłaś całość. A tak z ciekawości: przy tej słodyczy i tłuszczowości, dałabyś radę całość podczas jednego posiedzenia? Oczywiście pomijam kwestie najedzenia, kalorii, logiki, tylko takie… nie zrzy… nie zrobiłoby Ci się niedobrze? xD
Zdecydowanie dałabym radę zjeść to bez zrzygania się. Od tłuszczu nie robi mi się niedobrze, co najwyżej od cukru. Od tłuszczu mogłoby pójść po paru godzinach drugą stroną :D Podejrzewam, że nawet pół kilo chałwy wciągnęłabym w kilka minut. Obawiam się, że mój organizm nie zna limitów. Gdyby nie rozsądek…
„Smażone amerykańskie toffi” niczego mi nie mówi, hmm.
„skompresowany muł rzeczny” i aż ma się ochotę tego spróbować :D
Bardzo ciekawy produkt i zdecydowanie chętniej byśmy go przygarnęły niż nugat z całymi migdałami :)
Jak to? Z całymi migdałami taki fajny przecież. I zęby można potem wymienić na nowe: bielsze, proste, zdrowe. Same plusy.