Dlaczego nienawidzę malin?

Zaskoczeni tytułem? Jeżeli śledzicie mój blog od czasu dłuższego niż kilka dni bądź tygodni, bez wątpienia wiecie, że nienawidzę malin. Możecie jednak nie wiedzieć dlaczego. Zdarza mi się zjeść słodycze z nadzieniem malinowym albo malinowe desery (mleczne, błyskawiczne) i przyznać im 4 chi. Robię to niechętnie, ale jednak. Z czego zatem wynika moja wrogość względem powszechnie lubianych owoców sezonowych: oddających kształtem serca malin? Chodzi o smak, zapach, konsystencję, wygląd…?

Mordercze pesteczki

Jednym z trzech głównych powodów, dla których nienawidzę malin, jest konsystencja tych niepozornych szatańskich owoców. Ich miękkie dojrzałe ciałka wypełnia mnóstwo twardych i właziwzębowych kamieni, które osiadają w zębach (nawet tych bez dziur), a na widok zbliżającego się paznokcia bądź wykałaczki robią obrażone miny i krzyczą: panie, weź pan to ode mnie, ja tu jeszcze posiedzę!

Porównywanie malin do truskawek czy jagód jest nie na miejscu. Podczas gdy pyszne truskawki i jeszcze pyszniejsze jagody mają pesteczki delikatne i chrupiąco-strzelające, maliny pełne są pestek morderczych. Nie da się ich po ludzku pogryźć. Można albo łykać je jak pelikan, albo co sekundę dłubać w ryjcu i narażać się na krzywe spojrzenia ludzi, jeśli w akcie masochizmu postanowiło się spożyć maliny publicznie.

Z tego samego powodu nie toleruję jeżyn. Ani winogron.

Sok malinowy z dzieciństwa

Ale mordercze pesteczki to tylko dodatkowy powód niechęci wobec malin. Ich smaku i zapachu nie znoszę głównie przez dwa zdarzenia silnie zakorzenione w głowie. Pierwsze miało miejsce w odległym dzieciństwie. Mieszkałam jeszcze w domu jednorodzinnym z obojgiem rodziców, więc byłam w wieku przedszkolnym, maksymalnie w drugiej klasie podstawówki. Było bardzo ciepło, panowała zaawansowana wiosna lub lato. Albo weekend, albo wakacje, ponieważ rodzice pojechali na zakupy, a ja zostałam w domu sama*, co zdarzało się superrzadko. (* Z dziadkami, przy czym mieli osobne piętro).

Uznałam, że wyjdę na dwór pobawić się z koleżankami. A może na moment przybiegłam z dworu, bo chciało mi się pić? Tak czy owak, z uwagi na upał i tradycyjną dziecięcą ruchliwość postanowiłam się napić. Najlepsze rzeczy – czytaj: słodkie i smakowe – trzymaliśmy w szafkach zawieszonych wysoko nad kuchennym blatem roboczym. Cóż to jednak jest dla dziecka? Wdrapałam się, wybrałam sok malinowy, przyłożyłam butelkę do ust, porządnie się napiłam, odłożyłam i wyszłam na dwór.

Myślę, że na tym etapie wiecie już, co się wydarzyło i cóż to był za sok. Jeśli nie, wyjaśniam: był to sok zagęszczony. Nie miałam pojęcia, iż rozrabia się go z wodą, więc przyłożyłam butelkę do ust i dzielnie wypiłam połowę, może nawet więcej. Jak tylko wybiegłam na dwór i skierowałam się w stronę bloku przyjaciółki, organizm uświadomił sobie, jakim katuszom go poddałam, wygiął mnie w pół i naprawił błąd.

Osiemnaste urodziny chłopaka

Zdarzenie z dzieciństwa pozostawało w pamięci uśpione. Mimo fatalnego przeżycia związanego ze smakiem przesadnie słodkich i intensywnych – w końcu zagęszczonych – malin zdarzało mi się sięgać po malinowe produkty i czerpać z nich radość. Do czasu. Dokładnie do osiemnastych urodzin chłopaka, z którym spotykałam się w gimnazjum. Byłam od niego dwa lata młodsza. Nadal jestem, bo oboje żyjemy i mamy się dobrze, ale nie ma to znaczenia dla historii. Na imprezie oprócz mnie pojawiła się tylko jedna dziewczyna, ukochana jego kumpla. Bardzo się lubiłyśmy. Siedziałyśmy obok siebie i piłyśmy tę samą ilość alkoholu. Różnica polegała na tym, że ona miała dziewiętnaście lat, a ja dopiero skończyłam szesnaście.

Drinkiem wieczoru został Wściekły Pies serwowany przez chłopaka koleżanki. Jeśli nie wiecie, z czego składa się Wściekły Pies, wyjaśniam: z wódki, zagęszczonego soku malinowego i sosu tabasco. Podaje się go w małych kieliszkach do wódki. Proporcje składników zależą wyłącznie od stopnia hardcore’u osoby pijącej. A my chciałyśmy być hardcorowe. Zwłaszcza ja, pragnąca wyjść na fajną w oczach starszej koleżanki.

Tego wieczora wypiłam kilkanaście Wściekłych Psów o minimalnej warstwie soku, za to pokaźnej ilości wódki i tabasco, drinka złożonego z wódki i coli oraz kilka czystych kieliszków wódki, w końcu trzeba było opić zdrowie i szczęście własnego chłopaka. Imprezę skończyłam siedzeniem na schodach i rzyganiem do miski na oczach wszystkich. Wstydu nie narobiłam sobie tylko dlatego, że reszta rzygała w krzaki. Koleżanka karmiła mnie chlebem moczonym w herbacie i wsadzała mi palce z tipsami do gardła.

To jedyna sytuacja alkoholowa, podczas której miałam przeskoki czasowe i nie zapamiętałam wszystkiego. Od niej do dnia dzisiejszego wódki napiłam się może ze trzy razy, a to i tak tylko w drinkach, w których nie było jej czuć. Na myśl o malinach i tabasco wnętrzności wykręcają mi się na lewą stronę.

***

Ot, cały sekret mojej nienawiści do malin. Surowych nie tykam wcale. Od napicia się soku – zwłaszcza zagęszczonego – wolałabym śmierć poprzez zadźganie dziobem tukana. Wściekłego Psa uważam za najobrzydliwszy drink, jaki istnieje (konkurować z nim może jedynie Krwawa Mary). Nie kupuję malinowych kosmetyków, świeczek itd. Zdarza mi się nabyć coś malinowego do zrecenzowania na blogu, ale coraz częściej serie produktów – np. jogurtów – opisuję bez wariantu malinowego.

Macie swoje NIE-smaki? Są produkty, których nie możecie znieść z uwagi na wydarzenia z przeszłości? A może pokonaliście niechęć do czegoś, czego drzewiej nienawidziliście?