„Wyszłam z anoreksji!” & „wyszłam z zaburzeń odżywiania!” – uwaga na fałszywe świadectwa

Inspiracjami do stworzenia niniejszej publikacji były dwa zdarzenia. Pierwsze to otrzymanie linku od przyjaciółki do treści na Instagramie, które mnie zirytowały. Drugie to otrzymanie komentarzy – w internecie i na żywo – związanych m.in. z opublikowaniem w relacji instagramowej moich zdjęć z plaży w kostiumie kąpielowym. Gwoli uspokojenia: komentarze były pozytywne, ale mam do nich pewne zastrzeżenia, o których zdecydowałam się napisać na blogu.

„Wyszłam z anoreksji!” & „wyszłam z zaburzeń odżywiania!” – uwaga na fałszywe świadectwa

Nie od dziś w internecie można spotkać relacje typu „wyszłam z anoreksji” czy też ogólniej „wyszłam z zaburzeń odżywiania”. Czy można im ufać? Czy warto korzystać z rad udzielanych przez osobę, która rzekomo wyszła z anoreksji/zaburzeń odżywiania? I wreszcie: czy warto śledzić konto takiej osoby w mediach społecznościowych, by brać z niej przykład i „wyzdrowieć” tak jak ona?

Myślę, iż powyższe pytania oraz wzięcie słowa wyzdrowieć w cudzysłów dostatecznie zdradza mój stosunek do wielu tego typu świadectw. Uważam, że da się wyjść z anoreksji i zaburzeń odżywania. Ba! da się samemu wyjść z anoreksji i zaburzeń odżywiania, jeśli jest się odpowiednio odważnym i uczciwym wobec samego siebie. Niestety nie dotyczy to wielu osób prowadzących konta w mediach społecznościowych (uwaga na marginesie: celowo nie podaję nazw tych kont ani personaliów prowadzących je osób).

Osoba, która NIE wyszła z anoreksji ani NIE wyszła z zaburzeń odżywiania – rozpoznanie

• Osoba, która NIE wyszła z zaburzeń odżywiania może całą lub znaczną część contentu poświęcać jedzeniu, ćwiczeniom lub wyglądowi (przede wszystkim figurze).
  • Kwestię sporną stanowi dla mnie intencja osoby, która rzekomo wyszła z zaburzeń odżywiania i w związku z tym chce pomagać innym. Niestety jej motywacja nie musi być szczera. Zainteresowanie zaburzeniami odżywiania innych osób równie dobrze może wynikać z: 1) chęci utrzymania się w tematyce ED, 2) chęci zarobienia na pomocy innym, 3) chęci wykreowania pewnego wizerunku siebie.
  • Kwestię sporną stanowi dla mnie również intencja osoby, która rzekomo wyszła z zaburzeń odżywiania i zajmuje się w życiu głównie gotowaniem lub sportem. Zwłaszcza jeśli te „pasje” nabyła w czasie choroby.
• Osoba, która NIE wyszła z zaburzeń odżywiania może nadal nie chcieć dorosnąć, co przejawia się w estetyce zdjęć, sposobie ubierania się czy malowania, sposobie wyrażania się. Warto zwracać uwagę na przejawy infantylności.
• Osoba, która NIE wyszła z zaburzeń odżywiania może nadal być chuda lub bardzo szczupła. Nawet jeśli ma prawidłową masę ciała wg BMI, dba o jak najniższą zawartość tkanki tłuszczowej.
• Osoba, która NIE wyszła z zaburzeń odżywiania może nadal być na diecie (nawet jeśli teraz twierdzi, że to dla zdrowia), spożywać dużo produktów light/proteinowych/innych tego typu bądź proponować takie dania obserwatorom na swoim koncie kulinarnym, mieć mnóstwo dziwnych nawyków żywieniowych, jeść malutkie porcje w malutkich naczynkach malutkimi sztućcami. Przy okazji może zapewniać, że po zjedzeniu połowy cukierka lub jednej kanapki jest już taaaaakaaaa peeeełnaaaa, iż nie zmieści niczego więcej.
• Osoba, która NIE wyszła z zaburzeń odżywiania może chować się za intuicyjnym jedzeniem. Tak się składa, że w wakacje przeczytałam książkę autorek tej filozofii odżywiania, więc mniej więcej potrafię ocenić, kiedy ktoś oszukuje.

Bardzo, bardzo ważna informacja: Jedna przesłanka może jeszcze o niczym nie świadczyć. Tak, są osoby lubiące pluszowe unicorny. Tak, są osoby z naturalnie niską zawartością tkanki tłuszczowej. Tak, są osoby chcące szczerze pomagać innym wyjść z zaburzeń odżywiania. Problem w tym, że im więcej przesłanek u danej osoby, która rzekomo wyszła z anoreksji czy zaburzeń odżywiania, tym większe prawdopodobieństwo, że nadal w nich siedzi, tylko kłamie.

Dlaczego miałabym utrzymywać, że wyszłam z anoreksji/wyszłam z zaburzeń odżywiania? – na to warto uważać

Po co powtarzać „wyszłam z anoreksji” lub „wyszłam z zaburzeń odżywiania” i radzić innym, jak wyjść z anoreksji/zaburzeń odżywiania, jeśli wcale się tego nie zrobiło? Powodów jest kilka. Niestety trudność oceny faktu, czy ktoś pokonał zaburzenia odżywiania, sprawia, że można paść ofiarą nieuczciwego twórcy internetowego – i nie tylko, ale na tym się dziś skupiam – i wzorować się na nim, a w efekcie spędzić w zaburzeniach kolejne miesiące czy lata, zamiast podążyć w lepszym kierunku.

Dlaczego dana osoba może kłamać, że wyszła z anoreksji bądź wyszła z zaburzeń odżywiania?

1. Ponieważ prowadzi popularny profil w social media i zależy jej na atencji. Żerowanie na nieszczęściu innych jest łatwe. Uzyskanie atencji, kiedy się „wyszło” z zaburzeń odżywiania, stanowi ogromne niebezpieczeństwo, bo pozbawia nieświadomych odbiorców szansy realnego wyzdrowienia.
2. Ponieważ prowadzi popularny profil w social media i zarabia na tym. Być może wypuszcza produkty. Być może świadczy usługi. Być może zarabia na odbiorcach pośrednio poprzez współprace z firmami, które chcą się reklamować na jej licznie odwiedzanym profilu.
3. Ponieważ świadectwo „wyszłam z anoreksji/zaburzeń odżywiania” daje jej legitymizację do pomagania innym, oczywiście za pieniądze.
4. Ponieważ czuje się samotna i chora, więc potrzebuje podziwu i dowartościowania ze strony innych.
5. Ponieważ przyznała się publicznie, że choruje, więc gdyby pewnego dnia nie dała świadectwa, że już wyszła z zaburzeń odżywiania, w jej mniemaniu obserwatorzy mogliby ją uznać za przegrywa i się od niej odwrócić.

Uwaga na: „Wyszłam z anoreksji, bo widać to po zdjęciach!”

Kolejna pułapka to zdjęcia „wyszłam z anoreksji” typu przed & po. Na marginesie dodam, iż tak samo nie lubię zdjęć sprzed odchudzania i po. Bo co na nich widać? Tylko fakt, że ktoś krótkoterminowo schudł. Nie wiadomo ani tego, czy utrzyma wagę, ani jak prezentuje się stan jego psychiki. Podobnie jest ze zdjęciami przed & po publikowanymi przez osobę, która rzekomo wyszła z anoreksji. Przytyła, okej. I co z tego? Anoreksja to zaburzenie psychiczne, a nie niedowaga. Można przytyć i nadal mieć w głowie szambo. Można przytyć i zamienić anoreksję w bulimię lub kompulsywne objadanie się. Można przytyć, nienawidzić tego faktu i robić wszystko, by utrzymać „poprawną” wagę i nie powiększyć jej ani o gram.

Co mówią mogą mówić zdjęcia przed & po publikowane przez osoby z anoreksją? Że podjęła walkę, to na pewno. Nigdy jednak, że ją wygrała. Możliwości są takie:

• Osoba z anoreksją przytyła -> radzi sobie lepiej, brawo!
• Osoba z anoreksją przytyła -> przekształciła anoreksję z inne zaburzenie odżywiania.
• Osoba z anoreksją przytyła -> usilnie stara się utrzymać wagę.
• Osoba z anoreksją nie przytyła -> nie ma szansy, że wyzdrowiała.

Wskazówka: Tycie osoby z anoreksją może być dobrym znakiem (a może nie być). Natomiast brak tycia osoby z anoreksją to zawsze zły znak. Kolejny zły znak to skupienie się na jakiejś (jakiejkolwiek) konkretnej liczbie i usiłowanie utrzymania jej.

Wskazówka 2: Tycie osoby z zaburzeniami odżywiania innego typu, np. bulimią lub kompulsywnym objadaniem się, nie zawsze jest konieczne. Problem osoby z anoreksją leży w niejedzeniu odpowiedniej dawki kalorii i często zbyt niskiej wadze lub zawartości tkanki tłuszczowej. Natomiast problemem osoby z innymi zaburzeniami odżywiania mogą być restrykcje powodujące objadanie się, ciągłe bycie na diecie odchudzającej (niedobory fizyczne lub psychiczne), niedożywienie wynikające z wybierania złych produktów. Przepracowanie tego typu problemów nie zawsze skutkuje przytyciem (dosadnie pisząc: może, ale nie musi; tu także nie należy skupiać się na wadze).

Jak wyjść z anoreksji i nie przytyć?

Jeżeli ktoś konstruuje przekaz dotyczący leczenia zaburzeń odżywiania pod kątem porad typu:

• Jak wyjść z anoreksji i nie przytyć?
• Jak wyjść z zaburzeń odżywiania bez przytycia?

należy od niego czym prędzej uciekać, bo nadal jest chory i promuje złe wzorce zachowania. Niestety tych dwóch pytań – a jest ich więcej – nie wzięłam z powietrza. Każdego miesiąca są wpisywane w Google przez osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania, co niektórzy twórcy internetowi wykorzystują na swoją korzyść. Prawda jednak jest taka, że jeśli chce się wyjść z anoreksji bez przytycia, to się po prostu z niej nie wyjdzie. Leczenie zaburzeń odżywiania polega na naprawie relacji z głową i ciałem i zaprzestanie zwracania uwagi na wagę. Jeżeli zatem chce się wiedzieć, jak wyjść z zaburzeń odżywiania, i naprawdę to zrobić, trzeba przygotować się na przytycie do punktu, w którym psychika się przyzwyczai, że świat się nie zawalił od dodatkowego ciężaru i życie toczy się dalej.

Jeszcze raz: Jak wyjść z zaburzeń odżywiania bez przytycia?

W wyjściu z zaburzeń odżywiania nie chodzi o to, żeby pozostać szczupłym ani zachować niską zawartość tkanki tłuszczowej. Na dodatek ukrywając to pod etykietą „bo przecież chcę być zdrowy/a, więc nie mogę przytyć za dużo!”. Gdyby faktycznie chodziło takiej osobie o zdrowie, przede wszystkim nie chciałaby mieć zaburzeń odżywiania i związanych z nią chorób. Bo niby co, POTENCJALNE problemy wynikające z dużej nadwagi są gorsze niż JUŻ POSIADANE choroby ciała i zaburzenia psychiczne?

W wychodzeniu z anoreksji i zaburzeń odżywiania chodzi o to, żeby nauczyć się mieć wagę w dupie i skupiać się na zdrowiu – zarówno psychicznym, jak i fizycznym – i samopoczuciu.

A może nie ufacie mi i wciąż rozmyślacie, jak wyjść z anoreksji i nie przytyć? Jasne, możecie przytyć tylko trochę lub wcale, jeść nieco więcej i sprawić, że ludzie się odczepią, dadzą wam spokój. Da się tak zrobić. Sądzę jednak, że nie bez powodu szukacie w internecie sposobu na WYJŚCIE z zaburzeń odżywiania, nie zaś SFINGOWANIE wyjścia. Innych oszukacie. Siebie nie. Będziecie nadal żyć w piekle, tyle że zupełnie sami, bez wiedzy i wsparcia bliskich. Ostatecznie zdrowienie jest wyborem, którego nie trzeba dokonywać. Należy jedynie mieć świadomość konsekwencji: poświęcenia jednego jedynego życia na niskiej jakości bytowanie.

Czy ja wyszłam z zaburzeń odżywiania?

Krótko, stanowczo, jasno i klarownie: nie, NIE wyszłam z zaburzeń odżywienia. (Kwestia tego, czy wyszłam z anoreksji, jest dla mnie niejasna i ciekawa, co wytłumaczyłam w dalszej części wpisu). Obiecałam sobie, że nigdy już nie będę ukrywała tego, że jestem chora (oczywiście póki będę). Jeżeli nadal będę miała w głowie nie do końca dobrze, będę mówiła i pisała o tym otwarcie. Nie zamierzam kreować nieprawdziwego przekazu typu „wyszłam z zaburzeń odżywiania!”, bo nie potrzebuję podziwu i poklasku, tylko co najwyżej wsparcia w walce. Nie planuję też sprzedawać żadnych produktów ani świadczyć usług opartych na kłamstwie, że wyszłam z zaburzeń odżywiania.

Będę wdzięczna bliskim osobom – co od dawna powtarzam mojej przyjaciółce – za wytykanie mi błędów i kłamstw, jeśli zacznę je wygłaszać. Jak na osobę zaburzoną przystało, czasem nadal próbuję wciskać ludziom nieprawdę (ale nigdy nie powiedziałam, że wyszłam z zaburzeń odżywiania). Na szczęście ma to miejsce tylko w sytuacjach stresowych, kiedy coś się dzieje i muszę szybko odpowiedzieć/zareagować. Zamiast powiedzieć coś szczerze, używam dobrze znanego schematu typu „nie mam ochoty”. Jak tylko stres mija, przyznaję się, że skłamałam, i staram się postąpić zgodnie z prawdą.

Konkludując, nie wydaje mi się, aby kiedykolwiek miało to nastąpić, ALE gdybym jednak któregoś dnia stwierdziła niezgodnie z prawdą, że wyszłam z zaburzeń odżywiania, mam nadzieję, że bliskie osoby wytkną mi kłamstwo (o ile mają wiedzę o ED, bo np. same chorują) albo milion razy powiedzą „sprawdzam”, zanim uwierzą, że wyzdrowiałam.

Czy ja wyszłam z anoreksji?

Właśnie ta kwestia jest dla mnie niejasna i interesująca. Co prawda na pewno nie wyszłam z zaburzeń odżywiania, jednak czy wyszłam z anoreksji? Nie mam pojęcia, na co choruje osoba, która dużo osiągnęła w recovery­ (a uważam, że należę do takich osób). Nie głodzę się, nie jem za mało, nie mam niedowagi ani tym bardziej wychudzenia, nie jestem niedożywiona, nie zamierzam się odchudzać, nie chcę wracać do zachowań, które przejawiałam, akceptuję swoje ciało i stawiam kolejne kroki.

Ewidentnie nie spełniam już kryteriów anoreksji. Ale nie jestem zdrowa, bo w głowie nadal świszczy. Chociaż też zależy dla kogo. Jak byłam u specjalistki od osteoporozy, w opisie wizyty umieściła informację typu „wyszła z anoreksji” (i wpisała lata choroby z datą końcową chyba na ubiegły rok). Na jakiej podstawie? – zapytacie. Cóż, oczywiście tego, ile ważyłam jeszcze rok temu, oraz tego, ile ważę teraz. Normalnie ręce opadają na takie diagnozy ze strony lekarzy.

Wyszła z zaburzeń odżywiania, bo wygląda „zdrowo”

Czas na zapowiedzianą we wstępie kwestię komentarzy na temat mojego aktualnego ciała w stroju kąpielowym. Dostałam mnóstwo słów pochwały, wśród których znalazły się:

• „wyglądasz zdrowo”,
• „TERAZ wyglądasz pięknie” (co ważne, po tym, jak na wakacjach schudłam 2-3 kg).

Raz jeszcze to napiszę: wygląd nie świadczy o zdrowiu. Miło słyszeć, że wyglądam „zdrowo”. Wiem, co osoba, która to napisała, miała na myśli – że nie jestem za chuda ani za gruba w jej ocenie (ciekawe tylko, jaką minę zrobi, gdy za parę miesięcy zobaczy mnie grubszą). To miał być komplement i tak ową wypowiedź przyjęłam. Natomiast co to znaczy tak naprawdę? Niestety nic. Jestem bardzo schorowana fizycznie, przez ból nadal często myślę o śmierci, a do tego wciąż czuję się zaburzona na umyśle. Mój wygląd jest tylko wskazówką, że radzę sobie w zaistniałej sytuacji. Że jestem trochę zdrowsza. Nie zdrowa.

Co do drugiego komentarza, tym razem parokrotnie usłyszanego na żywo od tej samej osoby, że „TERAZ wyglądam pięknie” – i że „wyglądam na wysportowaną” (chociaż nie uprawiam sportu) – jego też odbieram jako coś miłego, bo rozumiem intencję. Gdybym jednak odczytywała go dosłownie, musiałabym walczyć o to, żeby po wakacjach nie odrobić wagi i w ogóle już nie przytyć. Tymczasem zamierzam przytyć, jeśli tylko tego będzie potrzebowało moje ciało.

Jak wyjść z anoreksji? – kwestia radzenia sobie z opiniami na temat wyglądu

Czy zatem – w świetle powyższego punktu – ludzie mający kontakt z osobą chorującą na anoreksję lub inne zaburzenia odżywiania nie powinny mówić jej komplementów ani w ogóle niczego na temat ciała? Czy świat powinien się zmienić, np. być wrażliwszy?

Prawdę mówiąc, przez chwilę sądziłam, że tak. Wpadłam w sieć narracyjną „nowoczesnych speców od wychodzenia z zaburzeń odżywiania” i zakodowałam sobie, że nie można mówić pewnych rzeczy i trzeba uważać, stale myśleć nad słowami. I owszem, częściowo się zgadzam. Wspierające środowisko na początku wychodzenia osoby zaburzonej z ED powinno uważać na słowa. Ale właśnie: wspierające środowisko (a nie cały świat) i na początku (a nie do końca życia osoby z/po ED).

W toku przemyśleń doszłam do wniosku, że elementem wychodzenia z zaburzeń odżywiania jest wyrobienie sobie grubej skóry. Jeśli ktoś sądzi, że świat nagle się zmieni i będzie milusi i kolorowy tylko dlatego, że tę osobę dotknęły zaburzenia odżywiania, niestety jest w błędzie. Wręcz przeciwnie: osoba ta nadal będzie dostawała – od czasu do czasu lub nawet często – komentarze, które nie będą jej się podobały. Niewygodne, może wręcz chamskie. W zdrowieniu chodzi o to, by mieć je w dupie. Lub początkowo, jeśli mieć w dupie stanowi zbyt duże wyzwanie, chociaż im nie ulegać – nie zacząć się odchudzać, wymiotować, ćwiczyć ani wyniszczać w inny sposób.

ED recovery to praca dla osoby, która zachorowała, a nie dla całego świata dookoła. Dlatego chociaż uważam przytoczone wyżej komentarze moich bliskich osób za skonstruowane błędnie, rozumiem intencje nadawców i jest mi milo, iż doceniają moje osiągnięcia.

Jak samemu wyjść z anoreksji/jak samemu wyjść z zaburzeń odżywiania? – kolejne kroki na mojej drodze

Jeżeli trafiliście tutaj z wyszukiwarki lub bezpośredniego linku i nie czytaliście poprzednich dwóch wpisów zawierających historię mojej choroby i relację z początków recovery, odsyłam do tamtych publikacji. Warto się z nimi zapoznać przed przeczytaniem moich obecnych wyzwań.

• Historia moich zaburzeń odżywiania #1: Jak zachorowałam na anoreksję?
• Historia moich zaburzeń odżywiania #2: Straty ED, zyski recovery, przejściowe problemy i wyzwania

A teraz aktualizacja statusu moich zmagań i szukania odpowiedzi na pytanie, jak wyjść z zaburzeń odżywiania raz na zawsze:

Pewność siebie na plaży i w ogóle

W miesiącach poprzedzających wakacje zastanawiałam się, czy w tym roku nie będzie mi głupio wyjść na plażę. W zeszłym roku bowiem – dobijając podczas urlopu dopiero do dolnej granicy prawidłowej wagi wg BMI! – czułam się… grubawa. W trakcie opalania się na brzuchu myślałam, że każdy patrzy na moje tłustawe boczki. Tymczasem w tym roku czułam się atrakcyjna i po prostu czułam się dobrze w swoim ciele. Poza tym zarówno w Chorwacji, jak i we Wrocławiu chodziłam w crop topie i krótkich spodenkach mimo zauważalnej ilości cellulitu na udach. Mam go gdzieś, bo czuję się w porządku.

Dodatkowo w zeszłym roku w trakcie tycia było mi trochę wstyd chodzić nago przy Marcinie. Teraz mam luz, bo po pierwsze czuję się w porządku, po drugie nie będę siedziała w ubraniach w takim upale. Komfort jest dla mnie ważniejszy niż potencjalna zła opinia Marcina. Nawet gdyby uznał, że wyglądam źle, i tak puściłabym to mimo uszu, bo byłaby to jego opinia, a nie moja. Choć lubię mu się podobać – a tym bardziej sobie; wygląd jest dla mnie istotny – aktualnie mam ważniejsze sprawy na głowie: odzyskanie zdrowia fizycznego i psychicznego.

Nauka jedzenia od nowa

Uczę się jeść. Zapewne głupio to brzmi i niestety trochę wkurza Marcina, ale po kilkunastu latach anoreksji po prostu nie umiem jeść. Największy problem mam z odczuwaniem sytości. Nie bardzo wiem, co to jest. Nie pamiętam. Zdarza mi się jeść długo – ale też bez przesady – bo szukam momentu, w którym nie jestem jeszcze napchana, ale nie czuję już potrzeby dalszego jedzenia. Niestety nigdy nie jest to sytość, bo nigdy nie przestaję czuć głodu. Po wielu latach zaburzeń odżywiania występują u mnie wyłącznie głód lub przejedzenie. Nie ma niczego pomiędzy. Nie ma też stanu neutralnego. Zresztą nawet jak się napcham, czuję głód. Nie jest już tak ekstremalny jak na początku recovery i nie muszę jeść co godzinę, ale jestem daleko od stanu, w którym chciałabym się znaleźć (stanu „normalnego” człowieka).

Cały ten rok zdecydowałam się poświęcić na naukę jedzenia. W przyszłym roku zamierzam kontynuować i dołożyć naukę aktywności fizycznej (w tym nie ćwiczę niczego sportowego, jedynie spaceruję i okresowo rozciągam się na macie). Muszę znaleźć optymalne dla siebie sposoby odżywiania się i ruchu – odpowiadające na moje potrzeby, dające mi satysfakcję i niepowodujące obsesji. Oczywiście jeśli się okaże, że na sport nadal jest za wcześnie, nie będę na siłę próbować.

Dzięki zmianie odżywania na wakacjach – głównie wielkim obiadom – miałam okazję się przekonać, że moje obiady w Polsce są za małe. Albo po prostu za dużo w nich warzyw, a za mało innych rzeczy. Na dodatek miałam już smakowo dość tego, co jadłam w ostatnich miesiącach. Po powrocie do Polski zrobiłam porządne zakupy i wypisałam listę rzeczy, które potrafię ugotować przy moich mizernych umiejętnościach kulinarnych. Póki efekt bardzo mnie zadowala. Cieszę się, że nie zwracam uwagi na kalorie, tylko na uczucie w ciele i satysfakcję ze smaku.

Nieprzywiązywanie się do wagi

Zgodnie z obserwacją przyjaciółki okazało się, że na wakacjach schudłam (ok. 2-3 kg). Zakładam, że przez ciągłe łażenie pod górę i z góry (na marginesie: nigdy więcej takiego ukształtowania terenu!), ponieważ jadłam dużo. Odkrycie to nie zrobiło na mnie wrażenia – ani pozytywnego, ani negatywnego. Ot, ciekawostka. I tak wiem, że po zmianie diety i obniżeniu poziomu aktywności wynikających z powrotu do życia w Polsce przytyję. Ani mnie to smuci, ani cieszy.

Pewność odzyskania okresu na stałe

Dopiero w sierpniu, mniej więcej miesiąc przed pełnym rokiem od odzyskania okresu, przestałam się obawiać, że pewnego dnia nie nadejdzie. Do tej pory co miesiąc odliczałam dni z lekkim stresem, że może go nie być. Nawet mimo faktu, że w trakcie trwania cyklu występowały wszystkie symptomy zapowiadające miesiączkę, nie byłam jej pewna. Teraz jestem.

Co do spraw okresowych, poprawiły się również piersi. Teraz bolą mnie jedynie w drugiej bezkrwawej połowie cyklu, a nie przez cały czas. Jak tylko przychodzi miesiączka, ból natychmiast mija. Wraca – razem z opuchlizną i powiększeniem się piersi – mniej więcej po dziesięciu-dwunastu dniach.

Reszta rzeczy zdrowotnych niestety bez zmian. Nadal każdy dzień mojego życia jest bólem. Miałam ogromną nadzieję, że w rok zadośćuczynię piętnastu latom katowania ciała, ale chyba jednak tak to nie działa. Oby zatem udało się pokonać ból kiedykolwiek…

Decyzja w sprawie fotomodelingu

Któregoś dnia podczas plażowania stwierdziłam, że to głupie, iż pomyślałam, że z nowym ciałem nie mogę już pozować, bo tylko tamto się nadawało. Owszem, będę musiała nauczyć się pozować od nowa, bo z każdym ciałem pracuje się inaczej, ale skoro raz się nauczyłam, to i drugi raz się nauczę. Jeśli tylko fotomodeling nadal będzie sprawiał mi frajdę, nie zrezygnuję z niego przez fakt większego ciała.

W chwili pisania tych słów mam już jedną sesję za sobą (świetnie się bawiłam!) i umówione kolejne dwie. Ponadto rozmawiam z paroma innymi fotografami.

Zmagania z wagą kuchenną

Na wakacjach użyłam wagi kuchennej trzy razy (do zważenia chleba). Oczywiście to o trzy za dużo, niemniej uważam, że na siedem tygodni pobytu w Chorwacji poradziłam sobie nieźle, zważywszy na fakt, że jest to problem, nad którym jeszcze pracuję.

Od powrotu do Wrocławia ważę jeszcze mniej, niż ważyłam przed wyjazdem. Robię to głównie funkcjonalnie, np. ważę ziemniaki, żeby nie zostawały (parę razy zostały, a odgrzewane kolejnego dnia są gorsze). Ważę też kaszę, ryż, makaron i produkty znajdujące się w dużych opakowaniach, które chciałabym zjeść w mniej więcej równych porcjach (np. twaróg sernikowy w wiaderku 1 kg, ciecierzycę wysokim słoiku, fasolę w puszce, surową pierś drobiową, którą chcę podzielić na porcje i zamrozić). Z tego raczej nie zamierzam rezygnować. Odmierzam mleko i ważę chleb na kolację – tych dwóch rzeczy nie chcę.

Dziwna relacja ze słodyczami

Już parę miesięcy temu zauważyłam, że mam dziwną relację ze słodyczami. Objawia się to następująco: Nie mam na nie ochoty, więc ich nie kupuję i nie jem. Sporadycznie najdzie mnie np. na ciemną czekoladę (zwłaszcza przed okresem). Poza tym czasem poczęstuje się czymś od Marcina, kiedy akurat kupi. Przykładowo liznę lody, zjem ciastko. W takich sytuacjach za każdym razem zniesmacza mnie poziom słodyczy i nie rozumiem, jak mogłam jeść tego tak dużo. To samo myślę o jogurtach smakowych z cukrem. Nawet jeśli jakiś jest dobry, każdy zostaje zasypany cukrem i gubi smak pod zasłoną nieprzyjemnej słodyczy. Realnie rzecz biorąc: słodycze mi nie smakują.

Ale, ale! Kiedy przechodzę obok działu ze słodyczami, czasem mam ochotę tam zamieszkać i zjeść wszystko. Zastanawiam się, z czego to wynika, skoro gdy mam okazję coś zjeść lub czegoś spróbować, nie smakuje mi to ze względu na wysoki poziom słodyczy.

Moja hipoteza jest taka: Od początku życia słodycze były dla mnie czymś cudownym. Nagrodą, pocieszeniem i wielką przyjemnością. Przez zaburzenia odżywiania mamy i sposób, w jaki jadłyśmy razem słodycze, nauczyłam się złych wzorców (np. jeśli w domu były ciastka lub ciasto, należało zjeść jak najwięcej w jak najkrótszym czasie, w przeciwnym razie mama zjadła i nie było; w naszym domu nigdy nie było łakoci na zapas, bo wszystko natychmiast znikało). Kiedy sama zachorowałam (na anoreksję), uczyniłam ze słodyczy wisienkę na torcie mojego życia. Najważniejszą porą dnia był wieczór, bo wtedy jadłam deser. Cały świat mógł wówczas przestać istnieć. Gdyby paliło mi się mieszkanie, zignorowałabym ów fakt, żeby tylko dokończyć posiłek w spokoju.

(Ciąg dalszy hipotezy). Ponieważ mózg zmienia się wolniej niż ciało – stąd w recovery m.in. rozbieżność między tym, jak się wygląda, a tym, jak się sądzi, że się wygląda – nadal mam zakodowane w głowie, iż słodycze to coś zakazanego i koniecznego do dawkowania, gdyż są tak wspaniałe, że chciałoby się zjeść wszystkie. Kiedy jem coś słodkiego, czuję dysonans, bo okazuje się, że to nieprawda – łakocie nie smakują mi przez poziom cukrozy i sprawiają, że nie chce mi się kontynuować jedzenia. Niestety z jakiegoś powodu moja pamięć się resetuje i kolejnym razem znów mam wrażenie, że słodycze to najlepsze, co może mnie spotkać. W efekcie toczę w głowie wojnę pomiędzy wrażeniem (słodycze są idealne) a pamięcią (przecież od jakiegoś czasu wcale mi nie smakują).

***

To już koniec dzisiejszego wywodu poświęconego fałszywym świadectwom typu „wyszłam z anoreksji” i „wyszłam z zaburzeń odżywiania”, moim przemyśleniom nad temat zaburzeń odżywania i ED recovery oraz aktualizacji mojego statusu zdrowia.

Pamiętajcie, żeby uważać na osoby, które twierdzą, że pokonały chorobę i pomogą wam wyjść z anoreksji czy też wyjść z zaburzeń odżywiania innego typu. Uważajcie też na osoby, które może i niczego wam nie obiecują, ale kreują się na wzory, które warto śledzić i naśladować (zwłaszcza jeśli zarabiają na tym przekazie – bezpośrednio poprzez produkty/usługi lub pośrednio poprzez współprace sponsorowane). Nie ufajcie nikomu ot tak – a już na pewno nie ludziom w internecie, którzy pokazują tylko taką stronę siebie, jaką chcą – i zawsze mówcie „sprawdzam”. Pamiętajcie też, że pytanie, jak wyjść z zaburzeń odżywiania bez przytycia, jest postawione błędnie, bo podczas zdrowienia nie można myśleć o wadze, poza tym wyjście z anoreksji związanej z niską wagą bez przytycia nie jest możliwe.

Chciałabym móc pewnego dnia pochwalić się tym, jak wyszłam z zaburzeń odżywiania. Póki co jednak mnóstwo pracy przede mną – prawdopodobnie liczonej w latach. Trzymam kciuki za siebie i tych, którzy już walczą lub właśnie rozpoczynają bitwę.